Restauratie van een replica-française

Restauratie van een replica-française

Hoe lastig inpakken en verzenden van poppen is, bleek ook toen ik ooit deze replica kocht.

Luchtkussens om het hoofd, en tòch gebroken aangekomen. Ik vermoed omdat er geen dubbele doos was, en de pop, met de luchtkussens en al, los in de enkele doos kon schuiven.

Dus nogmaals lieve mensen: verpak een pop in een dubbele doos, met rondom de pop, en rondom (!) de binnenste doos, goed vulmateriaal. Dat mogen best krantenproppen zijn, als het er maar genoeg zijn, zodat de pop stevig en rondom, ook aan de hoofd en voeten-einden, stootbestendig verpakt is.

Wat heb ik gedaan toen de pop aankwam?

Ik heb plakband op alle breuken gedaan, en heb haar in een krat gelegd, om haar daar maanden te laten liggen ;-} Ik had er helemaal geen zin meer in ;-}

Pas in september dacht ik: kom op, ik ga de replica gebruiken om een nieuwe methode van restaureren te testen. Een restauratie die compleet reversible is, dus die helemaal ongedaan gemaakt kan worden. Bij kunst is dat een vereiste, bij een replica-pop niet. Maar ik wilde het 'ns proberen :-)

Voor ik daarover begin, de vraag:
HOE zie je dat deze pop een replica is....?
De binnenzijde van het hoofd blijkt wit.
Vaak geldt de stelregel: witte binnenzijde = oud porselein, roze binnenzijde = nieuw, modern of replica.

Klopt. Alle hoofdjes met een roze binnenkant zijn replica's. Maar niet alle poppen met een witte binnenzijde zijn oud. Er zijn ook hedendaagse poppenmakers die wit porselein gieten.

Bij die poppen wordt het moeilijker te zien of ze oud of nieuw zijn.
Ik zie hier een nieuw kopanker, een iets anders gesneden rand, vreemd geplaatste ogen, iets te kleine ogen, wat allemaal wijst op een replica.

De beschildering van deze pop is heel mooi gedaan. Ik kan me voorstellen dat iemand die een pop als deze op een markt koopt, niet onder de pruik kan kijken, de pop aanziet voor oud, antiek.

In de afbeelding hieronder heb ik een aantal verschillen tussen de replica-schildertechniek, en de originele schildertechniek naast elkaar gezet.

Meestal (maar niet altijd) zijn antieke poppen fijner, subtieler, vakkundiger beschilderd dan replica's:

Ook het oude lijf uit 1925 (merk Floresta, Duitse firma Scheyer & Co) wekt de indruk dat dit een antieke pop is. Al is het hoofd van een Frans type, en het lijf Duits.

Het meest zekere kenmerk waaraan deze pop als "replica" te herkennen is, is het monogram op het achterhoofd. Onder de pruik staat "MPdK", een monogram of signatuur van een poppenmaker:

Het schijnt dat er rond 1985-1995  ook poppenmakers zijn geweest (of zijn, zoals dit amerikaanse artikel schrijft) die dit weglieten. Jammer, dat kun je dan toch gemakkelijk vervalsingen noemen.

Enfin. Over de restauratie. Die ik dus voor de test eens "100% omkeerbaar" wilde laten zijn. De binnenzijde heb ik niet met het oersterke milliput gerepareerd, maar eenvoudig met montagekit, dat zich bij lang weken weer laat weghalen.

Ik hoop dat het voorkomt dat de breuk verder gaat. Milliput voorkomt dat zeker, dat is heel sterk. (Deze) montagekit is verwijderbaar, maar wel sterk:

De buitenzijde van de barsten heb ik gevuld met een water-oplosbare putty van de Modeltrein-winkel. Het zit er hier nog een beetje grof op, dat heb ik later weggeveegd:

De ogen heb ik losgeweekt, door natte proppen op het gips te leggen:

De ogen zijn te klein gekozen, waardoor de pop een staar-blik heeft. Bij aankomst was ze zelfs iets divergent scheel ;-} Twee ogen die eigenlijk een verschillende kant uitkijken ;-}

Met ogen die passen bij de oog-opening, was dat niet gebeurd.

Met zachte was heb ik gekeken bij welke stand het 'staren' wegviel:

Helaas bleek het niet ècht op te lossen, de ogen zijn gewoon echt te klein:

Om de staarblik te verzachten, heb ik wimpers geplaatst. Dat 'mag' eigenlijk niet, wimpers horen bij slaapogen, of bij poppen die geen geschilderde wimpers hebben. Maargoed, ze is een replica, 'mooi' is belangrijker dan authentiek:

Toen de ogen op een acceptabele plek stonden, heb ik ze snel vastgezet met gips:

Ze moest een ander lijf krijgen. Een replica-hoofd op een antiek lijf, nee, dat kan mensen op het verkeerde been zetten.

Gelukkig vond ik op een goede dag een leuke pop bij de Kringloopwinkel, met een lijf en schouderstuk in precies de goede maat. Ze heeft een grappig hoofd, dat zal ik bewaren. Wieweet kan iemand er ooit iets mee of komt het van pas :-)

Het replicabeen had een barst, de hak van de ene voet zat bovendien op een andere plek dan de hak van de andere voet, dus allebei gefixed en het te lange been wat hoger in het lijf geplaatst:

De details, het inkleuren van de barst heb ik (voor de test... ik weet niet of ik het vaker zal doen...) gedaan met aquarel-potlood. Je moet wel 'gekke' kleuren door elkaar mengen, ook wit, groen, grijs en bruin, om de juiste huidskleur te krijgen, standaard huisdkleur neigt te veel naar roze en zalm..:

En zo is de "omkeerbare restauratie" geworden:

Met een nieuwe pruik en een jurkje, kan ze prima in een mooi brocante hoekje zitten:

Inmiddels heeft ze ook een "grote vriendin": Miesje-de-poes zit graag bij haar op schoot ;-) Gekke Miesje ;-)

Mocht iemand de maakster van deze pop 'MPdK' kennen (ik had het destijds gevraagd aan de Verkoopster, maar ze gaf geen naam), dan zou ik het leuk vinden om te weten.
Ze is een knapgemaakte, vakkundig beschilderde replica, het was zonde geweest om haar met de PostNL-breuk weg te gooien.

Hartelijke groetjes,
Jolie