En hier is dan de dochter van de eerste eigenaresse van de pop, die jij zo meesterlijk weer een gezicht en lijf en leden gegeven hebt. Ontroerend mooi om te zien hoe zij onder handen genomen is. De zorg en aandacht en het gebruiken van alles wat je al wist en hoe je er achter aan ging om een invulling te geven aan nog ontbrekende kennis en zeker ook het intact laten van wat nog te gebruiken was, maakte het hele proces voor mij meer dan boeiend.
Ik kende de lieve uitstraling van het halve snoetje en de klodders lijm waarmee dat bij elkaar gehouden werd en nu zie ik het hele snoetje op een heus lijf!!! De littekens maken het eigenlijk alleen maar mooier - die vertellen ook zo veel! Er is natuurlijk ook heel wat gebeurd en dan zouden geen littekens alleen maar onnatuurlijk zijn.
Ik vond het niet gemakkelijk om jou te laten weten dat ik haar heel graag weer van je overneem Jolie. Maar doordat jij er zelf duidelijk in was en helemaal toen ik hoorde dat je de restauratie het meest geslaagd zou vinden als het weer een plekje zou krijgen bij de familie van de oorspronkelijke eigenaresse, werd ik over de streep getrokken.
Dankjewel Jolie!!!

En anders ik wel!

Wat is het boeiend om zo'n proces te volgen.
En nu heeft ze ook weer billen! Die kuiltjes onderin de rug vind ik ontroerend en nu ze weer billen heeft komen die ook beter tot hun recht. Het is een echte operatie he?
Het lijf was voornamelijk slijtage denk ik he?
Maar ik weet nu ook weer hoe haar hoofd gebroken is. (Dankzij mijn zus)
De pop heeft de hele jeugd van mijn moeder overleefd(!) en zij bewaarde haar in de linnenkast. Totdat mijn jongste broer(tje) iets in die kast aan het zoeken was en ...ze uit de kast rolde met alle gevolgen vandien.
Tja.
En dan- jaren en jaren later - komt er een zeker Jolie op je pad die haar weer nieuwe kansen geeft.

Dat dit jouw hart heeft, heb ik heel snel ervaren.

Het kapotte hoofd aanbieden voelde voor mij al wat ongemakkelijk. Niet alleen omdat het zo erg gebroken was, maar ook omdat het de pop van m'n moeder geweest is. Maar ik werd van het geschonden gezichtje- wat toch eens zo'n lieve,mooie uitstraling had- ook niet vrolijk.
Toen jij reageerde, schrok ik daar eerst even van: oei. Wat nu? Maar tot mijn verrassing ging jij zelfs meezoeken naar de evt. waarde, wat ik voor mijn gevoel zo bij de hand moest hebben. En je liet blijken dat je begrip had voor de emotionele waarde. En toen je liet weten het liefst alle originele delen te gebruiken - ook al was het een lijf zonder armen en tenen - kon ik me daar zo helemaal in vinden.
En waar ik niet van droomde maar wakker van lag, was jouw aanbod om de pop  weer van je te mogen overnemen. Dat alles leek te mooi om waar te zijn.

Aan dit alles heb ik gemerkt dat jij niet alleen van poppen houdt.

Dit was nu de pop van mijn moeder! Haast niet te geloven. Het is precies zoals Margo zegt: dankbaar werk.
Die twee lijven naast elkaar vind ik grappig. Zo gelijk en ook zo verschillend. En ik vroeg me al af hoe je die handjes zou maken- nu zie ik het.
Jolie, je hebt het echt in de vingers! Het bljft spannend voor mij - laat staan voor jou.