Aangevlogen: Ebbeltje.
Oh, wat heb ik làng over dit stukje gedaan. Niet alleen omdat vakantie vaak weer tijdrovender blijkt dan je in alle optimisme vermoedt. Koffers en tassen vol was moeten worden weggewerkt, speelgoed terug naar alle bakken en dozen en ondertussen telkens maar weer de vraag "Mama! mag ik snoep/ijs/koek?! Nee? Maar het is vakantie! Mag ik dan soms..."
Maar ook omdat een vertelling gemakkelijk zo zoet kan worden dat het glazuur van je tanden springt bij herlezen. En dat was niet de bedoeling. Want het verhaal is niet zoet, integendeel.
Het was vlak voor onze vakantie, aan het eind van de dag. Het avondeten stond op, de voordeur stond open, want het stoepkrijtweer. Dan rennen de dametjes naar binnen en naar buiten, ons woonerfstraatje op, en weer terug, om nog meer speelgoed en krijt te halen. En roep ik 50 keer: Kijk uit voor de auto's, ze rijden hier als gekken!
Terwijl ik de keukenwekker in de gaten hield, bekeek ik nog snel wat foto's op Funda (kijk, met zulke inbouwkasten kun je een klein huis groter maken) en op eBay. Och, wat een schattig engeltje... Van de firma Franklin Mint, gemaakt door Emily Kaufman, bekend van haar Elvis- en Lady Di-dolls. (En nee ;-) die verzamel ik niet: het was puur toeval dat het hedendaagse engeltje tussen de antieke poppen verscheen.)
Hé, klompen in de gang, wat hoor ik nu? Aha, zag ik onderaan de trap: de Buurvrouw.
Ze vertelde een verhaal waarvan mijn hart compleet in mijn schoenen zonk: een goede kennis van ons, iemand die ik bijzonder waardeerde, iemand met jonge kinderen, de laatste van wie je het zou verwachten, was plotseling overleden. Zomaar. Hartstilstand.
Om een lang verhaal kort te maken: in de dagen die volgden, afgeleid door vragen die in mijn hoofd spookten als "Hoe moet dat met die kinderen?" of "Je zou maar moeder zijn, en je zoon zo jong verliezen" of "Het zou je maar overkomen, dat je partner zomaar ineens voorgoed uit je leven verdwijnt" liet ik het groenogige eBay-engeltje dat uit de zoekopdracht gekomen was, in mijn beeldscherm staan. Het klinkt misschien gek, maar het leek alsof het engeltje in die drie dagen op de overledene was gaan lijken: grote donkerblonde krullen, groenige ogen, een tikkeltje naïef misschien en zo geestig en vriendelijk dat je onmogelijk geen sympathie voor hem kon hebben. Natuurlijk, een karikatuur van de werkelijkheid en zo'n voor veel mensen onvervangbare persoon.
Tenslotte waagde ik een bod op het intrigerende figuurtje dat nog steeds in mijn beeldscherm stond. En bij afloop van de veiling bleek mijn bod het enige bod.
Met de Verkoopster sprak ik af dat ze het engeltje pas na onze vakantie zou opsturen.
Toen na onze vakantie het pakketje met het engeltje arriveerde, en ik de dubbele doos opende, liepen de rillingen over mijn armen: de Verkoopster, die nooit had kunnen weten van de overledene en zijn verkleed-rol als Kerstman, bleek het engeltje te hebben ingepakt met ontelbare propjes Kerstman-papier. Alsof er even iemand knipoogde uit de hemel.
Van oorsprong heet deze serie engeltjes Caitlin. Oftewel: Franklin Mint Porcelain Irish Blessings Baby Angels Doll named Caitlin, The Angel of Good Fortune.
Maar zeg nou zelf, wat moet een engeltje dat een deel van z'n altijddurende jeugd in Duitsland doorbracht met een Ierse meisjesnaam??
Zo kreeg het de naam Ebbeltje...
Het is dat ik ze maar zo zelden zie, anders zou ik er nòg een kopen, voor Meike, het dochtertje van de jonggestorven Oebele. Maarja, wat heeft een kind aan een porseleinen popje? Als ze zelfs vanwege de dood van haar vader ook nog afscheid moet nemen van haar huisdieren, wat hèlpt het dan als je er een poppetje bijkrijgt. Niks.
Nee, het helpt alleen herinneren, aan het belang van de troost.
Ebbeltje zit op mijn bureau, naast mijn monitor.